Yüreğimi Eze Eze Veda Ettim Sana...

[CRUEL]

Yüreğimi Eze Eze Veda Ettim Sana...

Yüreğimi eze eze veda ettim sana...Dilimin ucunda gidişinin hüzünlü türküsü, göz
lerimdeyse bitmeyen, bitiremediğim, bitiremediğin aşkın yarım kalmış
öyküsü...Derin bir çizikle kanayan çocuk yanım, bir yerlerde buz gibi
donmuş kadın yanım ve geleceğe dair düşlerle geçmişin kaosunda boğulan
kaderci bir yaşlı kadın...Hepsini harmanladım gidişinde, yüreğimi eze
eze...

Veda etmedin bana...Biliyorum terketmiyordun sadece kendini alıp
gidiyordun! Kendini; bir beden ve bir ruhu koyup bir gemiye açılıyordun
engin denizlere...Sen sadece kendini götürdüğünü zannederken aşkımın
sınırlarından, benim aşkımı, aşka olan inancımı, dünümü ve yarınımı da
yüklenmiştin omuzlarına...Nasıl çırpındım anlatabilmek için sana. Ama
kelimelerin yetersiz kaldığı, bildik herşeyin anlamsızlık çarkında
kaybolduğu bir hava boşluğundaydık...Gözünün yaşını görmedim izin
vermedin buna...Ama ağlayan, hıçkıran, “seni seviyorum” diye defalarca
haykıran adamın çığlığı silinmedi kulaklarımdan...Kaçışın boştu gülen
gözlü adam...İnsan herkesten hatta herşeyden kaçabilir.Ama kendinden? ?
Kaçamadın kendinden tıpkı kaçamadığım gibi kendimden...

Hatırladıkça güleyim mi ağlayayayım mı bilemediğim mesajlarımı
çerçeveleyip, hafızamın en ayaydınlık odalarına astım. Neler yazmıştım
sana...Öfkemi kusmuştum bütün birikmişliğimle...Kudurmuştu öc alma
duygum tüm deliliğimle...İstiyordum ki çektiğim acının tadı senin de
dudaklarına bulaşsın...Haykırışlarım senin sesinde yankılanıp
kulaklarımda dolaşsın...Benim bütün deliliğime inat bir olgunluk
yapışmıştı sanki yakana...Kırmadım, kıramadım seni...Boyun eğmişliğin
sessiz nidalarıyla süslüydü kelimelerin. Sen kaderin önüne katıp
götürdüğü bir adamdın...Razıydın, biliyordun...Oysa ben çocuktum o veda
gününde...Elinden en sevdiği, yerine başka hiçbir şeyi koyamadığı,
kokusu ciğerlerine dolmayınca uyuyamadığı oyuncağı alınmış küçük bir
kız çocuğuydum...Ninniler söyleyip uyutabileceğim bebeğim yoktu – ki o
bebek belki aslındı hiç olmamıştı! -, gecenin kara kabuslarında
avunabileceğim yumuşak bir temas eksilmişti yatağımdan – ki belki
ellerim hiç dokunmamıştı böyle bir tene-...Ben yalnızlığın, en koyu en
dipsiz yalnızlığın korkusuyla saldırırken silah yapıp kelimelerimi
sana, sen, sen yürekli adam, sadece aşkını kalkan yaptın bu deli
kadına...

Ilık sular süzülürken bedenimden gözümden süzülenlerle daha çok ıslandı
tenim...Sendin gözlerimden akan...İçim katılmıştı
ağlamaktan...Yitirmenin ve yitirilmenin ne olduğunu öğrenmiştim eş
zamanlı...Suyun beni o her zaman rahatlatan dost sesi, teskin edici
teması da yetmedi gecemin karanlığına bir ayışığı katmaya...Gitmiştin,
kendini alıp yanına...

Güneşin altın tepsi silueti çok kez düştü denizin mavi dalgalarına
gidişinden sonra...Yakamozlar kucakladı sahil boyunda denize değen
ayaklarımı defalarca...Azalır mı diye bekledim yüreğimde gidişinin
sızısı...Katmerlendi aşkım günden güne...Mayalandı sensizlik, sensiz
gecelerde...Aşkının haykıran çığlıkları hiç eksilmedi
hayatımdan...Bedeninin olmadığı günlerde kelimelerin yetişti beni ümide
döndürmeye...”İçimdesin” diyen bir adamın sesi yankılandı hep başka
seslerin içinde...Biliyorum aşkım içindeyim çünkü beni de götürdün
yanında...Sensiz hudutlarda yaşayan bir kadın tanıyorum ama içi senle
dopdolu...Ve bir adam tanıyorum kadının olmadığı bir mekana teslim
olan...Ama yalnız değil adam. Kadını da götürdü yüreğinde...Aşkın adı,
aşkın tadı hiç eksilmedi uzayan kısalan ama hep varolan günlerin ve
gecelerin akıp giden ritminde...Tek bir ruh ikiye bölündü iki ayrı
bedende...Sen ve ben...İçiçe, çözülmemecesine...


Seni Seviyorum, Senin beni sevdiğin gibi hem de...Delirir ve delirtircesine...Seviyorum....