İNSAN PİSİKOLOJİSİ

[cambaz]

1. insanın bi anlamda sahip olduğu herşeydir. psikoloji sonucunda verilir bütün kararlar. kazanılan, kaybedilen herşey psikoloji ile alakalıdır. ne yapıyorsak düşünerek yapıyoruz zira... düşünceyede etki eden şey ise, hiç kuşkusuz psikolojidir. değişik kıvrımlardan meydana gelir -ki; bunu somut kıvrımlar olarak düşünmeyiniz. bu kıvrımları hayat şartları veya çevre şartları olarak değerlendirebiliriz.

bugün hemen hemen bütün hastalıkların ilk sebebi, stres olarak gösterilir ve büyük ölçüde öyledir de. bildiğimiz üzere, bağışıklık sistemi, psikolojiyle yoğun bi ilişki içerisindedir. şuraya varmak istiyorumki, kanser gibi hastalıklardan kurtulmak günümüzde kimyasal ilaçlarla mümkün değil... sürekli kimyasal ilaç yapmak için uğraşan bilim insanlarına bi öneride bulunmak istemişimdir her zaman; kanserli hastalara özel telkin(yok mudur demeyin lütfen, telkinden kastım, özel seanslarla düşünceye etki...)... elbette riskli bi deneme olacaktır ama kaybedilecek bişeyin olmaması, hatırlanmalıdır.

herşey psikolojide başlar ve orada sonlanır. ne derler bilirsiniz: "iyi bir başlangıç, başarının yarısıdır."... iyi bi başlangıç ise, kazanmaya olan inançtan başka bişey olamaz düşüncesindeyim. 100 metrelik mesafede olan yarışta, "hızlı başlamalıyım" düşüncesi hakimdir, bana katılacağınıza şüphem yok. peki sebep olarak başarıya olan inanç dersek, az önce dediğimi desteklemez mi? yani kanser hastası olan bi insana doktor; "şu kadar ömrünüz kaldı." dedikten sonra, hasta; "nasıl olsa ölecem." düşüncesiyle hareket eder ve sonunda da ölür. ama doktor öyle değilde; "kansersiniz ancak kanser hücreleri bulunmaları gereken mevkide değil, yani savaşırsanız kazanma ihtimaliniz çok yüksek." gibi bi telkinde bulunsa, o hasta da az buçuk hayata bağlanmış olsa - ki bana göre o istek olsa kanser olmuş olmaz- belki de ölüme en azından kanser sebebiyle gitmeyecek. yanlış anlaşılmasın, ecelle savaşsın gibi saçma şeyler söylemiyorum. bi 80 yaşında normal şekilde ölmek var, bide 30 yaşında kanserden ölmek... yazılanı elbette değiştiremeyiz ama herkesin söylediği "yazgıda var diye bırakma." değil mi?.. yani öss'ye giren bi gence, "yazılan yazılmış zaten, boşu boşuna çalışma" mı demeliyiz sizce?.. hepinizin "sittir lan." dediğini duyar gibiyim. bende onu diyorum işte, ölümün ne zaman geleceği bizi ilgilendirmez, biz savaşımızı vermeliyiz. gerisi koy götüne rahvan gitsindir. inanç oldu mu, herşey olur. bunu bilir, bunu söylerim ben.

bi insan, umudu tükendiğinde ölür demişimdir her zaman. bi hikaye iyi gidecektir sanırım;

söz konusu 60'lı yaşlarda bi adam... maddi ve manevi olarak güzel bi yaşam sürmüş, çocukları güzel okullar vs. kazanmış, yapabileceğini yaptığına inanmış bi adam... ayrıca dindar... o an için ölüp gitse gözü arkada kalmayacak anlayacağınız. fakat gelin görünki ölmek istemez. küçük bi dükkanı vardır, orda oyalanmaktadır. yaşlılık psikolojisini bilirsiniz. birde yanında çalışan 13-14 yaşlarında bi genç vardır. gence sürekli hacca gitmesi gerektiğini ve bi gün hacca gideceğini söyler. genç de iyice meraklanır, o kadar söylüyor da niye hala gitmiyor sebebiyle. dayanamaz, ustasına bi gün sorar; "usta hep gidecem diyosun ama hiç de gidecek gibi durmuyosun!" diye. ustası azıcık tebessüm eder ve; "bu dünya'da yapacağım herşeyi yaptım. şimdi ise tek bi isteğim var, o da gerçekleşirse bu dünya'da yaşamak için bi sebebim kalmaz. ben ise birazcık daha yaşamak istiyorum." (burda söyleyemese de ölümden korkmaktadır. imanı yerinde bi insandan beklenen de budur.)